“Μαμά;
Τι όνειρο έπλεξες σήμερα;”
“Ένα
όνειρο με μια μητέρα και την κόρη της, που μπορεί να μην την γέννησε από τα
σπλάχνα της, αλλά από την καρδιά της!”
“Χαχαχα,
μα αυτές είμαστε εμείς!”
“Άρα
έγινε ήδη πραγματικότητα λοιπόν!”
Η
μητέρα μου, η γυναίκα που με μεγάλωσε, είναι η μεγαλύτερη Ονειροπλόκος που
υπάρχει στους Αιώνιους Φύλακες. Πλέκει όνειρα από μικρό παιδί. Έβλεπε από μικρή
ψήγματα από την ζωή μας μαζί, και ξεκίνησε να πλέκει την γνωριμία μας. Ηξερε
ότι κάποια στιγμή θα με έβρισκε, και με βρήκε. Οι Ονειροπλόκοι με το που
ονειρευτούν ένα όραμα ή ψήγματα από αυτό, ξεκινούν και πλέκουν χαλιά.
Χρησιμοποιούν μεγάλους καμβάδες, βελονάκι και ειδικά νήματα προκειμένου να
φέρουν στην ζωή και το χαλί αλλά και το όνειρο στην πραγματικότητα. Αν δεν
πλεχτεί το χαλί, τότε το όνειρο πέφτει στη δίνη των υπόλοιπων ονείρων.
Το
μεγαλύτερο κτίριο στην Μίρινταν είναι αυτό που φυλάσσονται τα χαλιά, τα όνειρα
που θα πραγματοποιηθούν αργά ή γρήγορα ή έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Κάποια
βρίσκονται εκεί εδώ και αιώνες, αρχαία χαλιά που έχουν ξεφτίσει. Τα μελετούν οι
Ονειροπλόκοι και είτε βλέπουν την συνέχεια του οράματος και ξεκινούν να την
πλέκουν ή τα συντηρούν.
Η
Τέχνη τους χαίρει μεγάλης εκτίμησης από όλους, μιας και υποδεικνύει την βαθιά
σύνδεση με την δημιουργία και το πεπρωμένο των λαών στα διάφορα Πεδία. Και
κάπως έτσι έχουν προβλεφθεί πόλεμοι και καταστροφές.
Αναρωτιέμαι
αν η μαμά είδε ποτέ αυτό το Όνειρο. Να είμαι μέσα σε ένα αμάξι στο Πεδίο των
ανθρώπων, δεμένη, με την Ντανιέλα στο πλάι, και μπροστά τον απαγωγέα μας. Με
έχει φιμώσει φυσικά, γιατι δεν άντεχε τις φωνές μου και τις διαμαρτυρίες μου,
ενώ παράλληλα δεν μπορώ να Δαμάσω τα Στοιχεία μου με τα χέρια μου δεμένα.
Προχωράμε
μέσα από δάση και βουνά, που ακριβώς στην Γη δεν ξέρω όμως. Μην μπορώντας να
κάνω πολλά, απλά σωπαίνω και κοιτώ έξω απο το παράθυρο. Η Ντανιέλα σιωπηλή με
μερικά δάκρυα να τρέχουν σε όλη την διαδρομή, δεν φωνάζει ούτε παραπονιέται.
Έχει σκύψει το κεφάλι ευλαβικά και περιμένει. Η νύχτα πέφτει γρήγορα, και όλα
μαυρίζουν. Ο απαγωγέας μας έχει ανοίξει τα φώτα του αμαξιού και χωρίς κουβέντα
ανοίγει το ραδιόφωνο. Πιάνει έναν σταθμό με τα τοπικά νέα, και καταλαβαίνω ότι
βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Πάλι καλά οι Αιώνιοι Φύλακες είμαστε πολύγλωσσοι, και
μπορώ να του μιλήσω στην γλώσσα του. Αλλά όπως φάνηκε και στην μάχη, και ο
άνθρωπος μπροστά μου μπορούσε να μιλήσει την γλώσσα μας. Προβλήματα
επικοινωνίας πάντως δεν θα έχουμε, άλλα προβλήματα έχουμε…
Βλέπω
φώτα και ενθουσιάζομαι. Από ότι φαίνεται φθάνουμε στον προορισμό μας. Ο απαγωγέας
αφήνει ένα αναστεναγμό και στο καπάκι ένα χασμουρητό. Γυρνάει στιγμιαία πίσω
και μας χαμογελάει. “Φθάνουμε… Θα γίνει μεγάλη γιορτή Ντανιέλα για σένα. Όσο
για την φίλη σου, δεν γινόταν να αφήσω μάρτυρες, οπότε θα την κεράσουμε μια
μπύρα!” Το σαρδόνιο ύφος του με ανατριχιάζει τόσο που θέλω να βγάλω τα σωθικά
μου.
Μπαίνει
σε έναν χώρο που μοιάζει με κατασκήνωση και παρκάρει. Αμέσως μαζεύεται κόσμος
μπροστά από το αμάξι και περιμένουν να μας βγάλει. Ο απαγωγέας για πρώτη φορά
αποκαλύπτει το πρόσωπό του. Τα καστανά του μαλλιά μαζί με τα μαύρα μάτια
αποκάλυψαν ένα νέο γύρω στα 20. Ανοίγει την πίσω πόρτα του αμαξιού και βγάζει
πρώτα την Ντανιέλα, και μετά εμένα.
“Την
έφερα!” φωνάζει και ο κόσμος αλυχτά από ενθουσιασμό. Μια γυναικεία μορφή
σπρώχνει τον κόσμο για να περάσει και εμφανίζεται ξάφνου να αγκαλιάζει την
κλαμένη Ντανιέλα.
“Αδελφή μου… Πάρε την πραγματική σου μορφή… Η
Άντα δεν θα γυρίσει πίσω έτσι…” λέει στην Ντανιέλα και αρχίζουν και οι δύο να
κλαίνε. Η μορφή της Ντανιέλας αλλάζει, και στη θέση της εμφανίζεται μια κοπέλα
στην ηλικία μου, με κοντά αγορίστικα καστανά μαλλιά, και καφέ μάτια. Η
Αλλόμορφη Ντανιέλα, αφήνεται στην αγκαλιά
της αδελφής της, μιας γυναίκας που μοιάζει πολύ με την πρώτη μορφή της Ντανιέλας αλλά σε ηλικία κοντά στα 30.
Είμαι σε κατασκήνωση επαναστατών των Αιώνιων
Φυλάκων στο Ανθρώπινο πεδίο… για να δούμε τι άλλο θα μου συμβεί…
Comments
Post a Comment