Όπως και αν είναι...

Δανάη

Κεφάλαιο 4ο

Σπίτι, Χριστούγεννα, Χρονιά Α'

Κατεβαίνω απο το λεωφορείο και εντοπίζω τον Παναγιώτη να με περιμένει δίπλα στο αμάξι του. Πρέπει να εξηγήσω... Έχουν περάσει 3 μήνες από το περιστατικό με το πάρτυ και το έχω μετανιώσει πολύ. Δεν είναι πλέον του χαρακτήρα μου να ξεσαλώνω έτσι κυρίως γιατί αυτή η πολλάκις ακραία συμπεριφορά μου με οδήγησε στην κατάσταση που ήμουν πριν ένα χρόνο. Αν πρέπει να πίνουμε πολύ για να περνάμε καλά, τότε το έχουμε χάσει το παιχνίδι... συμβουλή ενός θείου πριν μερικούς μήνες, ο οποίος έχοντας κάνει τις γύρες του μπορεί και μιλάει μέσα από τις δικές του εμπειρίες. 

"Που είσαι Δανάη; Είχες καλό ταξίδι;" με ρωτάει ο Παναγιώτης και με φιλάει στο μάγουλο καθώς ακολουθεί η μεγάλη αγκαλιά του.

"Κανένα ταξίδι δεν είναι κακό, όσο υπάρχουν αγαπημένα πρόσωπα στο τέλος του..." του απαντάω και γελάει

"Κράτα τα κοπλιμέντα για την μαμά. Της έλειψες και όλο για σένα μιλάει τις τελευταίες μερες!!"

"Αδερφέ μου έλειψες και εσύ και ο λίγο αναίσθητος χαρακτήρας σου..." του απαντάω και αρχίζει να με γαργαλάει.

"Ακόμα δεν ήρθες πιτσιρίκι και θες να ξεκινήσουμε καβγά...ακούς εκεί αναίσθητος..." γελάει...

~~~~~

"Καλή χρονιά!! Με υγεία για όλους!!" φωνάζει ο πατέρας μου και όλοι αρχίζουμε να αγκαλιαζόμαστε με ευχές για μία ακόμα χρονια γεμάτη με ευχάριστες στιγμές. Πρώτη χρονιά φέτος που ευχαριστιέμαι τις γιορτές. Είμαστε μαζεμένοι όλοι. Ο Παναγιώτης ο μεγάλος μου αδερφός και ο Νίκος, ο μεσαίος της οικογένειας, μαζί με την Χριστίνα την σύζυγο του. "Άντε και μέχρι του χρόνου χαρές στην οικογένεια!!" μας πετάει ο Νίκος και τον κοιτάμε όλοι σαν χαζοί. Πρώτη αντιδρά η μητέρα μου η οποία πλησιάζει τον Νίκο και την Χριστίνα και τους εύχεται ολόψυχα το μωρό να είναι γερό και δυνατό. "Όχι αγάπη μου..." τη διακόπτει ο πατέρας μου "Όπως και αν είναι αυτό το μωρό θα το αγαπάμε με όλη μας την ψυχή!" κάτι ήξερε, ακόμα και αν ήταν νωρίς...

~~~~~

"Μια χαρά σε βλέπω Δανάη... Η μεγάλη πόλη σου πάει!!"

"Χαχαχα, όντως έχω αλλάξει!!"

"Πως παέι με τον Στριμενόπουλο; Τον επισκέφτηκες;"

"Γιατρέ, αυτοί οι μήνες ήταν γεμάτοι με καινούρια πράγματα, δεν κατάφερα να επικοινωνήσω..." Ο γιατρός σκοτείνιασε

"Δανάη, μην παραμελέις τις συνεδρίες σου... για λίγο καιρό να το καταλάβω, αλλά τόσους μήνες δεν βρέθηκε ένα κενό;"

"Η αλήθεια είναι ότι ήμουν αρκετά απασχολημένη..."

"Σε παρακαλώ, μην το αφήνεις..." και μου χαμογελάει στοργικά.

Βγαίνω έξω από το γραφείο του και χτυπάει το τηλέφωνο. Ο ήχος του μου φέρνει ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και με το όνομα του στην οθόνη λάμπουν τα μάτια μου.

"Δανάη μωρό μου, πότε επιστρέφεις;"

"Σε τρεις μέρες είμαι κάτω αγάπη μου..."

"Μου έλειψες..."

"Και εμένα Γιώργο μου... Σ'αγαπώ..."

"Δεν έρχεσαι εδώ να μου το πεις γιατί χάνεται η γραμμή;" μου απαντάει πονηρά

"Σ'αγαπώ!!!" φωνάζω και γελάει δυνατά

"Και εγώ αγάπη μου...σ'αγαπώ περισσότερο από όσο φαντάζεσαι..."

~~~~~

"Απαπαπα... καλέ, εσύ είσαι ερωτευμένη..." μου λέει η Ντίνα με το που με βλέπει

"Τόσο πολύ φαίνεται πια;" 

"Ασε τώρα που θα κρυφτείς από εμένα...τα ξέρω εγώ αυτά τα βλέμματα...είναι αυτά που μας φέρνουν σε μπελάδες γλυκιά μου..." 

Λύνομαι στα γέλια, και ξεκινάω να της λέω την ιστορία μετά το πάρτυ, βγάζοντας το κομμάτι με το τηλέφωνο για τον αδερφό του. Την επόμενη μέρα, βρεθήκαμε και του ζήτησα συγνώμη για την συμπεριφορά μου, ενώ αυτός με κοιτούσε στα μάτια και γέλαγε. Ό,τι σου έλεγα πες πως ήταν ψέματα του λέω για να δικαιολογηθώ. Μου απάντησε ότι ήταν το καλύτερο βράδυ που είχε περάσει εδώ και αρκετό καιρό, η ειλικρίνεια μου του άρεσε, με βρήκε αστεία, αν και ισχυρογνώμων σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Βγήκαμε μερικές φορές ακόμα και τα πράγματα πήραν τον δρομο τους.

"Απλά ταιριάξαμε...είναι καλός, ευγενικός με προσέχει και περνάμε καλά!!"

"Ναι τα ξέρω αυτά τα αγοράκια...έτσι φαίνονται στην αρχή και μετά βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό... Να προσέχεις Δανάη μου, μην τον αφήσεις να παίξει με τα συναισθήματα σου. Πότε φεύγεις για Αθήνα;"

"Μεθαύριο..."αναστενάζω σιγανά, αλλά η Ντίνα είναι γάτα σε αυτά.

"Καλύτερα... Να περιμένει λίγο και αυτός γλυκιά μου..."

Καλή Συνέχεια