Κεφάλαιο 1 (πατήστε το λινκ για να διαβάσετε το πρώτο κεφάλαιο)
(art by Ewa Switala)
"Ελίνα προσπάθησε ακόμα μια φορά!" μου φωνάζει ο Φερέν. Έχω πέσει κάτω ήδη δύο φορές, από τα χτυπήματα της αντιπάλου μου, Κάθριν, με μερικούς μώλωπες στα χέρια και στα γόνατα. Η Κάθριν από την άλλη, βαριανασαίνει μιας και η ταχύτητα μου την έχει κουράσει αρκετά. Σηκώνομαι όρθια και παίρνω θέση άμυνας. Πρώτο χτύπημα από την Κάθριν, καταφέρνω να το αποφύγω, δεύτερη επίθεση, βλέπω άνοιγμα και την χτυπάω στο πλάι του κορμού της. Η Κάθριν μαζεύεται και βγάζει μια κραυγή πόνου, ενώ εγώ κάνω προς τα πίσω για να αποφύγω τον θυμό της. Ο Φερέν λήγει την μάχη των δύο Δαμαστριών, δίνουμε τα χέρια προς ένδειξη σεβασμού και κατεβαίνω από την παλέστρα.
Κοιτάζω τα χέρια και τα γόνατά μου. Πόσες φορές έχω χτυπήσει από όταν ήρθα στο Κάστρο, ούτε εγώ θυμάμαι. Με το δεξί χέρι, ανοίγω το σακουλάκι με τα βότανα θεραπείας που έχω πάντα μαζί μου, και τοποθετώ μερικά φύλλα εχινάκειας στους μώλωπες στάζοντας μερικές σταγόνες νερού από το παγούρι μου. Κρατάω το χέρι μου δυνατά, μέχρι που πονάει. Κλείνω τα μάτια και επικεντρώνομαι σε αυτόν τον πόνο. Σύντομα μια ζεστασιά τυλίγει το χέρι μου. Ο συνδυασμός των δυνάμεων του Νερού και της Γης, γαληνεύει το σώμα και την ψυχή, και είναι η δική μου ειδικότητα. Η Θεραπεία ολοκληρώνεται, και συνεχίζω στα υπόλοιπα μέλη του σώματος μέχρι που δεν πονάω πια.
Μαζέυω τα πράγματα μου, και φεύγουμε με την Λίζα για να ετοιμαστούμε για την εβδομαδιαία μας βόλτα στο χωριό λίγο πιο έξω από το Κάστρο. Με την Λίζα γίναμε φίλες από τον πρώτο καιρό των σπουδών μας εδώ. Έχοντας περάσει αρκετό χρόνο μαζί την ξέρω και με ξέρει καλά. Δύσκολα μπορώ να της κρυφθώ και εκείνη το ίδιο σε μένα. Τώρα είμαστε πλέον 17 χρονών, και διανύουμε τα τελευταία τρία έτη των σπουδών μας.
Φθάνουμε με τα πολλά στο κοινό μας δωμάτιο, και αφήνω την τσάντα στο ξύλινο πάτωμα. Ξαπλώνω βαριά στο κρεββάτι μου και αισθάνομαι τα κόκκαλά μου να τρίζουν. Δεν εκανα πολύ καλή δουλειά με την Θεραπεία από ότι φαίνεται, σκέφτομαι και κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Η Λίζα μπαίνει για μπάνιο και εγώ περιμένω την σειρά μου. Τα μάτια μου κλείνουν και η ανάσα μου γίνεται χαμηλή και ρυθμική.
Ένα πέπλο σκοταδιού απλώνεται αυτή τη νύχτα. Αισθάνομαι κάποιον στο πλάι μου να βαριανασαίνει με δυσκολία ενώ δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου. Η ανάσα του, μου ζεσταίνει τον λαιμό, και εγώ ακίνητη, ίσα που ανοίγουν τα ρουθούνια μου, για να εισπνεύσω. Ο ιδρώτας μου άφθονος να τρέχει από το μέτωπο μου. Αισθάνομαι μια υγρή γλώσσα να ακουμπάει τον λαιμό μου. Είμαι έτοιμη να κλάψω από τον φόβο μου. "Βρες με..." μου λέει με μια απόκοσμη λεπτή φωνή.
Μια πετσέτα πέφτει στο πρόσωπο μου και πετάγομαι αλαφιασμένη. Η Λίζα στεγνώνει τα μαλλιά της, και το θεώρησε φυσιολογικό να μου πετάξει την πετσέτα των μαλλιών της.
"Μήπως να αναβάλαμε την βόλτα; Είμαι αρκετά κουρασμένη..." της λέω και τεντώνομαι πάνω στα σκεπάσματα του κρεβατιού.
"Ούτε να το συζητάς. Θέλω να πιώ καφέ και να χαζέψω για φορέματα. Άσε που θα βοηθήσει και σένα μια βόλτα στον καθαρό αέρα του ωκεανού. Είχες πάλι το ίδιο όνειρο;" με ρωτάει
"Ναι..." απαντάω μονολεκτικά και σηκώνομαι από το κρεβάτι.
"Μήπως να ρωτούσες κάποιον Ονειροπλόκο ρε συ;" μου προτείνει, αλλά αρνούμαι με ένα νεύμα του κεφαλιού, και μπαίνω γρήγορα στο μπάνιο, για να αποφύγω την υπόλοιπη συζήτηση.
Τέλος Κεφαλαίου 2
Κεφάλαιο 3 (πατήστε το λινκ)
Comments
Post a Comment