Βασισμένο σε πραγματικές ιστορίες
Μέρος πρώτο
Μέρος δεύτερο εδω
Ξύπνησα και τώρα. Κοιτάω δίπλα μου, κανείς...Ένα φως στον ορίζοντα μου δείχνει να καταλάβω ότι ξημερώνει. Το ρολόι δίπλα στο κομοδινο λεεί 6:30 την ώρα... Μια μέρα σαν όλες τις άλλες...αλλά μια μέρα δύσκολη σαν πολλές άλλες...
Το σώμα μου δεν δείχνει πρόθυμο να σηκωθεί. Ο εγκέφαλος μου μουδιασμένος, δυσκολέυομαι να σκεφτώ, να δώσω σήμα να σηκωθεί το κορμί. Η αγωγή μου θολώνει το πρωινό μου ξύπνημα. Είμαι βαριά και χωρίς θέληση για τίποτα. Κλείνω τα μάτια μου για δύο λεπτά ελπίζοντας να συνέλθω αλλά ξέρω ότι τίποτα δεν θα αλλάξει. Είναι η πρώτη μου εβδομάδα έτσι και ο γιατρός μου τόνισε ότι χρειάζομαι 3 εβδομάδες για να συνηθίσω. Είναι σαν του απρόσμενους επισκέπτες αυτή η ασθένεια. Δεν ξέρεις πότε θα έρθουν, πόσο θα κάτσουν και αν χρειαστεί να τους φιλοξενήσεις για λίγο καιρό...Για πόσο σκέφτομαι και θλίβομαι.
Δεν την επέλεξα, αυτή με βρήκε. Ήρθε σιγά σιγά, ύπουλα και χωρίς προειδοποίηση. Ήμουν καλά αλλά δεν το ήξερα τότε. Και ξαφνικά, έπεσαν όλα πάνω μου. Μια δυσθυμία στην αρχή, ένα "δεν έχω όρεξη σημερα" και μετά άγχος, κρίσεις, νεύρα και ένα συναίσθημα που μου έπνιγε το λαιμό. "Δεν έχεις τίποτα, θα συνέλθεις..." ο ένας, "Εγώ στην ηλικία σου είχα τα τριπλάσια προβλήματα και ήμουν μια χαρά" ο άλλος. Όλοι ξέρουν καλύτερα, έτσι λένε τουλάχιστον, αλλά κανείς δεν είναι στο δικό μου σώμα για να καταλάβει τι αισθάνομαι, τι σκέφτομαι...τι ζω.
"Ειδικό γιατρό; Γιατί να πας εκεί;" η μητέρα μου, μόλις της είπα για την απόφαση μου. "Μα τόση οικογενειακή θαλπωρή, τόση φροντίδα, όλα έτοιμα στα έχουμε και εσύ θες να πάς στον τρελογιατρό;" τόσα στερεότυπα από τους μεγαλύτερους. "Γιατρός είναι μητέρα...και λέγεται Ψυχίατρος, όχι τρελογιατρός...και θα πάω να δω αν έχω κάτι, σου αρέσει δεν σου αρέσει..." απαντάω με όση πειθώ μπορούσα να βάλω στην φωνή μου. Σιωπή...μου αρέσει η σιωπή....ηρεμεί το μυαλό μου έτσι...
Περάσαν τα δύο λεπτά, αισθάνομαι ελάχιστα καλύτερα. Μια προσπάθεια ακόμα να δώσω το σήμα. Ανώφελο...Πιάνω το τηλέφωνο από δίπλα μου και στέλνω μήνυμα ότι ούτε και σήμερα θα παρουσιαστώ στη δουλειά. Τρίτη μέρα η σημερινη που δεν θα πάω να δουλέψω. Μια δουλειά που πλέον δεν μου φέρνει ευχαρίστηση. Ανώφελη και αυτή...Ο ήλιος εμφανίστηκε και μου τυφλώνει τα μάτια. Γυρνάω πλευρό και κοιμάμαι...το μεσημέρι ίσως ξυπνήσω και σηκωθώ. Ίσως και να ξυπνήσω και να έχουν περάσει όλα. Άυριο θα πάω δουλειά...το υπόσχομαι στον εαυτό μου. Και θα έχω μια φουλ μέρα, προσθέτω στη σημαντική για μένα αυτή υπόσχεση. Μέχρι τότε όμως είμαι βαριά...ας κοιμηθώ...
Καλή Συνέχεια
Comments
Post a Comment