Βασισμένο σε πραγματικές ιστορίες
Μέρος δεύτερο
Έχω απομακρυνθεί από όλους και από όλα. Πήρα την άδεια που δικαιούμουν από την δουλειά, αλλά το τηλέφωνο δεν σταματά να χτυπά. Φίλοι, συνάδελφοι να με ρωτήσουν τι έγινε, ο καθένας για δικό του λόγο. Κάποιοι όντως ρωτούν απο ενδιαφέρον, άλλοι απλά για να κουτομπολέψουν και οι υπόλοιποι για να κάνουν το κοινωνικό τους καθήκον. Λες και θα θυμάμαι εγώ άυριο ποιοι ενδιαφέρθηκαν για την απουσία μου.
Δεύτερη εβδομάδα και είμαι καλύτερα. Δεν έχω ψευδαισθήσεις, μια αναλαμπή είναι ή ο συνδυασμός του βασικού χαπιού με το ηρεμιστικό μαζί. Δεν εχω ανακτήσει τις δυνάμεις μου ακόμα, αλλά ο ύπνος έχει γίνει πιο εύκολος. Κάθομαι στην αυλή του σπιτιού μου με ένα καφέ και δυο φρυγανιές με μέλι για πρωινό. "Μην πίνεις πολλούς καφέδες, μόνο ταραχή θα σου φέρουν..." ο γιατρός με συμβουλεύει. Εμένα...που ο καφές είναι η αρχή του σύμπαντος μου. "Επιπλέον το αλκοόλ, κομμένο για ένα χρονικό διάστημα μέχρι να ισορροπήσεις, και μετά ίσως μια με δύο μπύρες την εβδομάδα" εντάξει αυτό δεν με πείραξε. Πέρασα την ηλικία που κάναμε συναγωνισμό στις παρέες ποιος έχει πιο γερό στομάχι. Αξέχαστες εποχές...
"Πως είσαι κόρη μου σήμερα;" η μητέρα μου που μέσα από τη χροιά της φωνής της καταλαβαίνω φόβο, παράπονο και αγάπη μαζι. Καλύτερα της απαντάω...μην φοβάσαι όλα καλά προσθέτω. "Θες να πάμε μια βόλτα στην πόλη σήμερα;" με ρωτάει με έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Λάθος κίνηση, αλλά και αυτή το καλό μου θέλει, μάνα μου είναι. Αρχίζει η ταχυκαρδία και μόνο στη σκέψη να βρεθώ σε ένα μέρος με πολύ κόσμο σχετικά μακριά από το σπίτι μου. Κόσμος...οχι δεν θέλω...εδώ θέλω να μείνω, εδω με την ησυχία και την ευχάριστη ζεστασιά του ήλιου. Η μητέρα μου ακόμα περιμένει μια απάντηση και εγώ πρέπει να πώ κάτι χωρίς να την ανησυχήσω. Όχι σήμερα, απαντάω...Αύριο όμως ναι, να πάμε και για έναν ωραίο καφέ κάπου ήσυχα. Η μητέρα μου χαμογελάει, λες και μπορεί να κάνει διαφορετικά.
"Μην μένεις άπραγη, κάνε πράγματα....ό,τι σε ευχαριστεί." ο γιατρός επιμένει σε αυτό το κομμάτι, και ας του κλαίγομαι ότι δεν έχω ενδιαφέροντα και η δουλειά μου ήταν η μόνη που με ευχαριστούσε. "Η δουλειά είναι δουλειά και η ευχαρίστηση, ευχαρίστηση." μου απαντάει. "Σίγουρα θα υπάρχει κάτι να περάσεις την ώρα σου. Πάρε ένα βιβλίο." χασκογελάω μιας και το διάβασμα με απωθούσε από μικρή. "Δες φίλους και πέρνα καλά..." τελευταία προσπάθειά του να με ταρακουνήσει. "Βρες έναν άνθρωπο να περάσεις την ζωή σου, μπορεί όχι τώρα αλλά σε λίγο καιρό που θα αισθανθείς καλύτερα." Του εξηγώ ότι το έχω ξεχάσει το άθλημα του φλερτ εδώ και καιρό και αστειευόμαστε μεταξύ μας με το γνωστό ανέκδοτο με το ποδήλατο κλπ.
Γελάω σκεπτόμενη τη χθεσινή συνεδρία και κοιτάω το μποστάνι της μητέρας μου. Ο καιρός ήταν καλός φέτος και έχουν ανθίσει όλα. Τρώω την δέυτερη φρυγανιά και πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται για ακόμα μια φορά. Κάνε κάτι, μου μιλάει ο γιατρός μου μέσα στο μυαλό μου, και εγώ παίρνω μια απόφαση. Να σηκωθώ από την καρέκλα και να περπατήσω στον κήπο. Εκεί που έσκαβα και βοηθούσα τους γονείς μου μικρή να φυτέψουν την βελανιδιά, το γιασεμί...εκεί που έτρεχα γεμάτη με λάσπες από την βροχή και φώναζε η μητέρα μου να μπώ στο σπίτι γιατί θα παγώσω. Πάω στην αποθήκη και αρπάζω ένα καπέλο και τα γάντια. Δίπλα στο μποστάνι έχει φέρει η μητέρα μου ρίζες ντοματιάς και κάποιων αρωματικών φυτών. Αρπάζω το φτυάρι και ξεκινάω. Τι καλύτερο από το να ασχολήσε με τη γη; Αυτή εκτιμά την προσπάθεια σου και θα φέρει καρπούς. Και οι καρποί αυτοί θα θρέψουν την οικογένεια σου...υπάρχει πιο τίμια δουλειά;
Καλή Συνέχεια
Comments
Post a Comment