Δανάη

Διαβάστε την αρχή της Ιστορίας της Δανάης χωρισμένη σε 3 μέρη εδώ. 

Κεφάλαιο 1

Ένας χρόνος αργότερα

"Έλα να βγούμε μια σέλφι γλυκιά μου!! Ο κόσμος θα τρελαθεί και θα πέσουν οι αντιδράσεις βροχή!!" 

"Ντίνα όχι σήμερα... Κράτα τον ενθουσιασμό σου για αύριο, στα γενέθλια του Νίκου... Σήμερα βγήκαμε για έναν απλό καφέ να σε δώ και να μου πεις για τον καινούριο, τον πως τον είπαμε;" της απαντάω με σκοπό να της αλλάξω θέμα.

"Δανάη γλυκιά μου, μπορεί να είναι ο ένας και μοναδικός και δεν τον θυμάσαι; Θα τον γνωρίσεις αύριο μια και καλή! Μην σε κουράζω με λεπτομέρειες!!" 

Τι να της πω; Ότι με έχουν κουράσει όλα αυτά; Ότι κάθε ένας που μου διηγείται είναι ο ένας και μοναδικός; Ότι έχω τα δικά μου; Γελάω και της λέω ότι ανυπομονώ.

Φεύγοντας, συλλογίζομαι και καταλήγω, ότι η Ντίνα απο την μεριά της καλά κάνει. Υπάρχουν πολλοί ένας και μοναδικοί απλά πρέπει να βρεις τον δικό σου. Η Ντίνα έκλεισε τα 30 πριν δύο μήνες, έχει σταθερή δουλειά μεσίτριας και σχέδιο της τώρα είναι να βρεί το σύντροφο της ζωής της. Για την ακρίβεια έχει πέσει με τα μούτρα στο σχέδιο αυτό. Έχει πρόγραμμα όπως λέει. "Δίνω 10 μερες στον καθένα...αν καταφέρει να με εντυπωσιάσει τότε συνεχίζουμε, αλλιώς στην μανούλα του!! " λέει συγκεκριμένα. Δεν δίνω σημασία στις εκφράσεις της. Ξέρω ότι δεν τα εννοεί. Τουλάχιστον στο εκατό τοις εκατό. Ξέρω ότι είναι έναν εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος, που έχοντας περάσει από αρκετά έχει σηκώσει αρκετές άμυνες. Όλοι μας άλλωστε. 

Εγώ; Είμαι καλά...και το εννοώ. Έφυγα από την προηγούμενη δουλειά μου, μιας και δεν με κάλυπτε πλέον, και ας μου πρότειναν προαγωγή με περισσότερα λεφτά και μια θέση που λίγα άτομα στην ηλικία των 27 έχουν καταφέρει. Έχω δύο μήνες που δεν κάνω απολύτως τίποτα και ο λόγος είναι ότι από όταν βγήκα από την σχολή στα 22 μου, έπιασα κατευθείαν δουλειά. Από τότε έπιζα το μυαλλό μου μπροστά από έναν υπολογιστή και με ατελείωτες συναντήσεις με τους προισταμένους για να κανονίζουμε την ροή της δουλειάς. 

Η πάθηση μου;...έχω συνέλθει αρκετά. Με βοηθάει πολύ ο γιατρός μου και έχω βελτιώσει πολύ τον τρόπο σκέψης μου. Αλλά έχουμε δρόμο ακόμα. Ούτε εγώ ούτε αυτός μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν μπαλώσαμε την τρύπα καλά, ή αν πιαστεί πουθενά θα σκιστει έστω και λίγο. Προς το παρόν όμως η ζωή δεν περιμένει...προχωράει. Αυτό κάνω και εγώ.

"Έφτασα... άργησα λίγο βέβαια αλλά με τόση κίνηση στους δρόμους τι περιμένεις;" είπα στον εαυτό μου και πατάω το κουδούνι. Ακούω χαρούμενα γαυγίσματα από μέσα και βαριά βήματα. Κάτι τέτοιες ώρες λυπάμαι τους ανθρώπους στο από κάτω διαμέρισμα. 

"Δανάη άργησες και το φαγητό είναι έτοιμο..." 

"Καλησπέρα Μπαμπά... Μυρίζω καλά; Πίτσα και σήμερα;" του απαντάω γελώντας.

Γελάει και αυτός ενώ ο σκύλος του ο Μαξ με καλωσορίζει με την ουρά του ξεσκονόπανο. Ο πατέρας μου, είναι συγγραφέας και έχει το ησυχαστήριο του. Ένα μικρό διαμέρισμα σε μια περίοχή 10 λεπτά από την πόλη και το σπίτι μας. Περιόδους σαν αυτήν φεύγει το πρωί από το σπίτι μας και αφοσιώνεται στα βιβλία του και τις έρευνες του μέχρι αργά το απόγευμα που τον περιμένει η μητέρα μου και το  καθιερωμένο δείπνο. 

"Μην πεις τίποτα στην μητέρα σου...θα γκρινιάζει πάλι! Θα είναι το μυστικό μας..."

Γελάω μιας και από μικρή είναι ατάκα του πατέρα μου αυτή. Έχουμε πολλά μυστικά αλλά ποτέ δεν κρατάνε για πολύ. Η μητέρα μου τα παίρνει αμέσως χαμπάρι και μας την λέει. Μου αρέσει το διαμέρισμα του μπαμπά... είναι ένα απλό διάρι γεμάτο με βιβλία και σημειώσεις. Έχει βάλει και ένα μικρό κρεβάτι για να ξαπλώνει τα μεσημέρια, που συνήθως το καταλαμβάνει ο Μαξ. Κουβέντα στη κουβέντα, λέω στον πατέρα μου για την απόφαση μου.

"Εμένα δεν με πειράζει...Το βρίσκω πολύ σημαντικό να δώσεις πίσω στους ανθρώπους. Αρκεί να μην επηρεάσει εσένα και την κατάσταση σου. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;"

"Ναι πατέρα...καταλαβαίνω... Το συζήτησα με τον γιατρό και πιστεύει ότι θα μου προσφέρει γνώσεις, ώρες ενασχόλησης και γνωριμίες με νέους ανθρώπους..."

"Άρα μένει να το πεις στην μητέρα σου."

"Δεν θα το πάρει καλά... Τι να της πώ; Φεύγει το παιδί σου να σπουδάσει ψυχολογία με σκοπό να βοηθήσει εθελοντικα στο μέλλον τους συνανθρώπους της;"

"Κάπως έτσι αγάπη μου..." μου απαντάει στοργικά ο πατέρας μου.

Παίρνω τον δρόμο για το σπίτι. Η απόφαση μου πάρθηκε 3 μήνες νωρίτερα όταν εξέφρασα στον γιατρό μου ότι δεν μπορώ άλλο με την δουλειά μου και θέλω να ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό. Κάτι που να έχει ουσία και όχι αριθμούς και μηχανές. "Μικρή είσαι ακόμα... γιατί δεν σπουδάζεις κατι διαφορετικό;" με ρωτάει

"Σαν τι; Η Ψυχολογία με ενδιέφερε από μικρή αλλά διάλεξα τελικά τον κλάδο των Διοικητικών."

"Σημαντικός κλάδος η Ψυχολογία. Καμια φορα ίσως και πιο σημαντικός απο τον τομέα της Ψυχιατρικής... Να ξέρεις ότι αυτοί οι δύο κλάδοι συνεργάζονται αρκετές φορές με έναν ασθενή προκειμένου να ορθοποδήσει."

"Νόμιζα ότι οι δύο κλάδοι αυτοί ήταν ανταγωνιστές..." ρωτάω έχοντας στο νου μου ότι είχα ακούσει στο παρελθόν. 

"Κάποιοι ναι...το πιστεύουν αυτό και το στηρίζουν. Δεν είμαι ένας από αυτούς. Με χαρά θα συνεργαζόμουν με κάποιον αξιόλογο Ψυχολόγο για να βοηθήσω έναν ασθενή μου. Μακάρι να είσαι εσύ αυτή!" μου απαντάει χαμογελώντας.

Χτυπάει το τηλέφωνο, η Ντίνα είναι...

"Έλα γλυκιά μου! Πήρα να σου πώ ότι πήρε πόδι και αυτός... Ακούς εκεί, να μην θέλει να έρθει αύριο στο πάρτυ... εγώ τον άντρα μου τον θέλω κοινωνικό και μέσα σε όλα. Και μετά να μου λέει ότι είναι νωρίς ακόμα... Αχ με τι έχω μπλέξει... Ναι σου λέω...Παράλογος τελείως... Λοιπόν σε κλείνω γλυκιά μου... Πρέπει να πάω να δώ πως θα βαφτώ αύριο και τι θα φορέσω φυσικά! Ο Νίκος έχει πολλές γνωριμίες...Ποτέ δεν ξέρεις...και δεν το λέω μόνο για μένα...!! Γεια σου!" κλείνει και λύνομαι στα γέλια... Α ρε Ντίνα...θα μου λείψεις!! 

Καλή Συνέχεια