Ένας γάτος στη ζωή μου

Πολλοί με ρωτούν πως αντέχω με δύο ζώα μέσα στο σπίτι. Η απάντηση μου είναι ότι αν μπορούσα να έχω 10 θα είχα. Αλλά να τα πάρουμε από την αρχή… Από μικρή ήθελα ένα ζωάκι μέσα στο σπίτι και συγκεκριμένα γάτα αλλά τότε δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Τα όχι έπεφταν βροχή από τους γονείς μου και εγώ από ένα σημείο και έπειτα αφοσιώθηκα στην μόρφωση μου και το ξέχασα.

Ανέκαθεν είχα αδυναμία στα ζώα. Θυμάμαι ότι στο δημοτικό σε ένα κτήμα δίπλα από το σχολείο μου είχε γεννήσει μια σκυλίτσα κουτάβια και όταν γυρνούσα προς το σπίτι κάθισα να παίξω μαζί τους γύρω στις 2 ώρες με αποτέλεσμα να ανησυχήσω τους γονείς μου που είχαν πάρει τηλέφωνο τους πάντες μήπως με είχαν δει… Προφανώς και είχαν δίκιο που ανησύχησαν αλλά η αγάπη μου προς τα ζώα φάνηκε από εκείνη την στιγμή.

Όταν εν τέλει πέρασα στην σχολή μου και πέρασαν δύο χρόνια όπου για να αισθανθώ έτοιμη, αποφάσισα να υιοθετήσω ένα αδέσποτο. Θυμάμαι είχα μπει σε φόρουμ όπου διάβαζα τα πάντα για τα ζώα. Εκεί έμαθα για τους μύθους που κυκλοφορούν σχετικά με τις αρρώστιες που μεταφέρουν τα ζώα στους ανθρώπους και πως με μια απλή αποπαρασίτωση (εσωτερική και εξωτερική) και προσεκτικό καθαρισμό με γάντια των περιττωμάτων τους δεν υπήρχε κίνδυνος για τον ιδιοκτήτη. Κοιτούσα τότε για ενήλικη γάτα που να έχει συνηθίσει σε σπίτι αλλά επειδή είχα τότε μεγάλη βεράντα φοβόμουν μήπως την κάνει για καλύτερες συνοικίες, οπότε καταστάλαξα σε ένα μικρό γατάκι. Όταν πήγα στο σπίτι της κοπέλας που μάζευε και έδινε προς υιοθεσία αδέσποτα, ένα μικρό κούτσικο γατάκι ήρθε και μου νιαούρισε. Αυτό ήταν… έρωτας με την πρώτη ματιά. Τον έλεγαν Τζουζέπε και του είχαν φάει τα μουστάκια. Έτσι όπως ήταν αμούστακο το έβαλα στην γατοφόρο με σκοπό να τον πάρω σπίτι. Τότε όμως συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ μικρός και σίγουρα χρειάζεται ακόμα μια γάτα για να μάθει και να κοινωνικοποιηθεί. Έτσι διάλεξα ακόμα μια γατούλα γύρω στους 6 μήνες με σκοπό όμως να υιοθετηθεί μετά από ένα μήνα.

Ενθουσιασμένη γύρισα σπίτι με μια γατοφόρο με μέσα 2 γάτες. Τα αφήνω έξω και η Πανδώρα όπως την ονόμασα την μαύρη γατούλα πήγε κρύφθηκε. Ο Τζεπέτο (πλέον) ως χαζό και μικρό έκανε γύρους στο σπίτι και προσπαθούσε να ανέβει στον καναπέ. Αφού τους έβαλα να φάνε και τους έδειξα την άμμο τους στο μπάνιο έπεσα για ύπνο. Οι πρώτες μέρες ήταν αυτές της προσαρμογής, αλλά είχα φροντίσει να πάρω μπόλικα μπαλάκια και ποντικάκια καθώς και ένα μικρό γατόδεντρο για να παίζουν. Έπειτα από δυο μέρες είχαν συνηθίσει και το σπίτι γέμισε νιαουριτά και τρεξίματα. Τα άφηνα και στο μπαλκόνι με φόβο ψυχής αλλά κανένα απ τα δύο δεν έδειχνε τάση για να φύγουν.

Η Πανδώρα υιοθετήθηκε 1 μήνα αργότερα, και εγώ έπρεπε να κάνω τις συστάσεις του Τζεπέτο με τους γονείς μου κάτι το οποίο δεν ήξερα τι θα γίνει γιατί είχαν μείνει στην μνήμη τα όχι και τα μη. Η συνέχεια σε επόμενο ποστ!!!

Καλή Συνέχεια