Guest blogger A.
Δένουμε τα κορδόνια μας μηχανικά, χωρίς ο εγκέφαλος να το καταγράφει. Κάνουμε και άλλες δουλειές και μετά από λίγο χρονικό διάστημα, αναρωτιόμαστε αν το κάναμε ή όχι (πχ φεύγουμε από τον σπίτι και δεν θυμόμαστε αν κλείσαμε τον θερμοσίφωνα).
Γενικά μιλώντας, ζούμε σε μια εποχή που οι μικρές επαναλαμβανόμενες μηχανικά κινήσεις μας, που δεν καταγράφονται από τον εγκέφαλο στην μνήμη, έχουν γίνει πολύ περισσότερες. Έτσι χρειαζόμαστε κάθε πρωί, αρκετό χρόνο για να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά, για να διαμορφώσουμε το πρόγραμμα της ημέρας μας. Πρόγραμμα βέβαια, που μόλις βγούμε από του σπίτι «ω το θαύματος…!» αλλάζει εξ’ ολοκλήρου. Μόλις μάθαμε μια σημαντική είδηση, θυμηθήκαμε κάτι που έπρεπε να γίνει σήμερα και το είχαμε ξεχάσει, κάποιος φίλος ή συγγενικό μας πρόσωπο μας ζητά βοήθεια για να διευκολυνθεί σε κάποια δική του ανάγκη.
Τελικά αυτό που μένει στο τέλος, είναι η καθημερινή ρουτίνα. Οι ενέργειες που πραγματοποιούμε καθημερινά και τις έχουμε μάθει πολύ καλά ώστε δεν χρειάζεται και πολύς κόπος για να τις ξανακάνουμε. Πάνω σε αυτές πρέπει να εφαρμόσουμε τις νέες προσθήκες που προκύπτουν για την αρχή της επόμενης μέρας.
Κάπως έτσι κινούμαστε όλοι. Συνεχώς ακούμε ότι αλλάζει το Α ή το Β και ότι θα τρώμε αύριο με χρυσά κουτάλια ή ότι ο κόσμος θα καταστραφεί σε λίγο καιρό. Και όμως η καθημερινότητα όλων εύκολα δεν αλλάζει και οι βασικές αναγκαίες εργασίες γίνονται πάλι με «την δύναμη της συνήθειας».
Αυτή τελικά είναι η μεγάλη ισχύς του ανθρώπου. Αυτό που έχει μάθει να το κάνει καλά, επιμένει να το επαναλαμβάνει για το καλό του και το καλό της ανθρωπότητας.
Δένουμε τα κορδόνια μας μηχανικά, χωρίς ο εγκέφαλος να το καταγράφει. Κάνουμε και άλλες δουλειές και μετά από λίγο χρονικό διάστημα, αναρωτιόμαστε αν το κάναμε ή όχι (πχ φεύγουμε από τον σπίτι και δεν θυμόμαστε αν κλείσαμε τον θερμοσίφωνα).
Γενικά μιλώντας, ζούμε σε μια εποχή που οι μικρές επαναλαμβανόμενες μηχανικά κινήσεις μας, που δεν καταγράφονται από τον εγκέφαλο στην μνήμη, έχουν γίνει πολύ περισσότερες. Έτσι χρειαζόμαστε κάθε πρωί, αρκετό χρόνο για να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά, για να διαμορφώσουμε το πρόγραμμα της ημέρας μας. Πρόγραμμα βέβαια, που μόλις βγούμε από του σπίτι «ω το θαύματος…!» αλλάζει εξ’ ολοκλήρου. Μόλις μάθαμε μια σημαντική είδηση, θυμηθήκαμε κάτι που έπρεπε να γίνει σήμερα και το είχαμε ξεχάσει, κάποιος φίλος ή συγγενικό μας πρόσωπο μας ζητά βοήθεια για να διευκολυνθεί σε κάποια δική του ανάγκη.
Τελικά αυτό που μένει στο τέλος, είναι η καθημερινή ρουτίνα. Οι ενέργειες που πραγματοποιούμε καθημερινά και τις έχουμε μάθει πολύ καλά ώστε δεν χρειάζεται και πολύς κόπος για να τις ξανακάνουμε. Πάνω σε αυτές πρέπει να εφαρμόσουμε τις νέες προσθήκες που προκύπτουν για την αρχή της επόμενης μέρας.
Κάπως έτσι κινούμαστε όλοι. Συνεχώς ακούμε ότι αλλάζει το Α ή το Β και ότι θα τρώμε αύριο με χρυσά κουτάλια ή ότι ο κόσμος θα καταστραφεί σε λίγο καιρό. Και όμως η καθημερινότητα όλων εύκολα δεν αλλάζει και οι βασικές αναγκαίες εργασίες γίνονται πάλι με «την δύναμη της συνήθειας».
Αυτή τελικά είναι η μεγάλη ισχύς του ανθρώπου. Αυτό που έχει μάθει να το κάνει καλά, επιμένει να το επαναλαμβάνει για το καλό του και το καλό της ανθρωπότητας.
Comments
Post a Comment