Ένα μπουκέτο με λουλούδια

Πόσες φορές έχουμε τσακωθεί με ένα δικό μας άνθρωπο, σύντροφο ή φίλο; Άραγε τι μας ωθεί στον εκνευρισμό και καμιά φορά στα άκρα;

Για να ξεκινήσω σωστά, ποτέ η βία δεν είναι λύση για τίποτα. Η βία δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν… Είναι ένα μαύρο δωμάτιο του μυαλού που κατοικεί στο σκότος και στο χάος. Οι διαφωνίες και οι παρεξηγήσεις είναι κάτι καθημερινό, προσθέτουν αλάτι σε μια συζήτηση και σε μια σχέση. Και είναι απόλυτα υγιές να μην έχεις την ίδια άποψη με τον διπλανό σου. Άλλωστε με τόσες διαφορετικές προσωπικότητες (γύρω στα 7 δις στον πλανήτη) να συζητήσεις με κάποιον και να ταυτιστείτε στα πάντα είναι αδύνατο (μηδενικές πιθανότητες στο ορκίζομαι), και καλύτερα έτσι για να λέμε και του στραβού το δίκιο. 

Μέσω συζητήσεων, διαφωνιών και παρεξηγήσεων, γεννιούνται τα μεγαλύτερα συγγράμματα και οι μεγαλύτερες ιδέες, μαθαίνεις να μιλάς να επιχειρηματολογείς και άμα κερδίσεις κιόλας δικαίως, μια αίσθηση μεγαλείου. Τα συναισθήματα που γεννιούνται σε μια τέτοια κατάσταση είναι μαγικά ειδικά όταν υπάρχει ροή συζήτησης με τον άλλον . Φανταστείτε ένα παιχνίδι πινκ-πονκ, όπου το μπαλάκι αστραπιαία βρίσκεται από την μια μεριά στην άλλη. Σίγουρα το φανταστήκατε με δυο άτομα…. κάντε τα τέσσερα… χαμός… δεν προλαβαίνεις ούτε να ανασάνεις. 

Από μια τέτοια συζήτηση φαίνεται φυσικά πόσο καλά διαβασμένοι είμαστε. Εκθέτουμε ιδέες και επιχειρήματα, που έχουμε διαβάσει, ακούσει, σκεφτεί και αντίστοιχα και ο/οι συνομιλητές μας. Αρκεί βέβαια να είναι όλοι πάνω κάτω του ίδιου επιπέδου στο θέμα γιατί εμένα αν με βάλεις να μιλήσω για ιστορία θα σηκωθώ όρθια και θα σου απαγγείλω τον Εθνικό μας Υμνο…και αυτό μόνο… τώρα αν συζητάμε για κάτι που έγινε μέσα στη μέρα μπορούμε εξηγώντας αντικειμενικά και αληθινά την κατάσταση να βάλουμε στο κλίμα τον συνομιλητή μας.

Τι πάει όμως στραβά μια φορά και βλέπεις το τραπέζι να αδειάζει ξαφνικά… ίσως με χειρονομίες  και άσχημες κουβέντες. Μάλλον χτυπάμε νεύρο. Είτε άθελα είτε ηθελημένα. Πετώντας μια σπόντα για κάτι που ίσως έγινε χθες, για κάτι που έχει σκυλομετανιώσει, είναι σαν να είναι αλλεργικός ο άλλος στη γύρη και του φέρνουμε ένα μπουκέτο με λουλούδια στην μύτη να μυρίσει Απρίλη μήνα. Γιατί όμως το κάνουμε αυτό; Τι προσπαθούμε να αποδείξουμε; Ότι είμαστε καλύτεροι; Ότι έχουμε πιο δυνατή μνήμη; Ότι ποιος είσαι εσύ που μιλάς, τότε είχε γίνει αυτό; Και ποιος ο λόγος να φωνάζουμε και να προσπαθούμε να επιβάλουμε την άποψη μας; Δεν μιλάω για απλό ανέβασμα στην φωνή… Ουρλιάζοντας παραπάνω θα κερδίσουμε μια κατάσταση; Τι σκεπτόμαστε δλδ;; ότι ο άλλος είναι μικρό παιδί και θα φοβηθεί από μια τσιρίδα; 

Το κόλπο είναι ο έξυπνος χειρισμός της σιωπής και η ήρεμη φωνή. Εμείς οι άνθρωποι όταν  κάποιος σιωπά, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε. Η σιωπή φέρνει σκέψεις, καλές και κακές. Με την ήρεμη φωνή πετυχαίνεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα συνεννόησης… Είχα μια καθηγήτρια κάποτε η οποία βέβαια ήταν εξαιρετικά ήρεμου χαρακτήρος ενώ δίδασκε. Έξω ήταν φυσιολογική βέβαια, αλλά μέσα στην τάξη ήταν ήρεμη με μια ελαφριά προφορά αυστηρότητας ώρες ώρες για να επαναφέρει τα ταξιδιάρικα τότε μυαλά στον χώρο της τάξης. Από αυτήν έμαθα τα περισσότερα που ξέρω. 

Μην ξεχνάμε βέβαια ότι είμαστε μεσογειακός λαός, είμαστε άνθρωποι με νεύρο και ταπεραμέντο φωτιά. Είμαστε λαός με πλούσιο λεξιλόγιο που ακόμα και στις κακές κουβέντες έχουμε φαντασία που αγγίζει τα ουράνια. Ακόμα και τα ψέματα μας, φαίνονται αληθινά. Αυτό που δεν μάθαμε ποτέ σαν λαός είναι να κάνουμε πίσω. Σε αυτό βέβαια, οφείλεται το γεγονός ότι είμαστε ελεύθεροι και δημοκρατικοί, όσο γίνεται για να μην λέμε και ψέματα. Και ίσως να είναι το μεγαλύτερο ατού μας… και αν τελικά τσακωθούμε no hard feelings, το ξεχνάμε και προχωράμε, γιατί στην τελική, η ζωή είναι πολύ μικρή για να κρατάς κακία και θυμό μέσα σου. Καλύτερα να κρατήσεις την ευγνωμοσύνη που μέσα από την κουβέντα που είχες και που θα έχεις, θα έχεις γελάσει, συζητήσει, μάθει μια διαφορετική πλευρά και αν είσαι έξυπνος να έχεις ρίξει και εσύ ένα ωραίο και περιποιημένο λεκτικό μπουκέτο.

Καλή Συνέχεια