Haruki Murakami

Αν με ρωτήσουν στον δρόμο ποιος είναι ο /η αγαπημένος/η σου συγγραφέας ούτε που θα διστάσω να απαντήσω. Η απάντηση θα βγει κατευθείαν όπως επιτίθεται ένα φίδι στο θήραμα του. Παίζει να τον δαγκώσω τον άλλον, όπως το φίδι, γιατί δεν δέχομαι αντίρρηση σε αυτό το θέμα...ίσως είναι και το μόνο θέμα που δεν δέχομαι αντίρρηση... πες μου ότι διαφωνείς σε κάτι που είπα ή πιστεύω και θα κάτσω να το συζητήσω ευχαρίστως για όση ώρα θες άλλα μην μου προσβάλεις τον συγγραφέα μου-μέντορα μου.

Είναι σημαντικό να έχουμε πρότυπα στη ζωή μας....μας κάνουν καλύτερους, άλλα το ερώτημα είναι το εξής: "Τι θεωρούμε σωστά πρότυπα? Ποιος/ ποια είναι ικανός/η να καθοδηγήσει, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, το παιδί μας, το ανιψάκι μας, το βαφτιστήρι μας, τον μελλοντικό ίσως γιατρό που θα γιατρέψει κόσμο και κοσμάκη, τον επόμενο πάτερα ή μητέρα ή/και θείο/θεία?" Και επιπλέον " Τι είναι σημαντικό να μάθει ένα παιδί από το πρότυπο του?"

Ευγένεια, ανθρωπιά, κοινωνική αλληλεγγύη είναι οι απαντήσεις που υποστηρίζω...
 Ζωηρή φαντασία, χιούμορ και ρεαλισμό έχω να προσθέσω...

Αξίες που έχουμε αρχίσει (μη πω ότι έχουμε αποτελειώσει, ζω με την ελπίδα ακόμα) να ξεχνάμε. Το ότι ξεχνάμε εμείς οι μεγαλύτεροι δεν είναι κακό...είναι εν μέρη της ηλικίας και των παθών μας. Το κακό είναι ότι όταν είχε έρθει η ώρα να μεταλαμπαδεύσουμε αυτές τις άξιες δεν ανοίξαμε το στόμα μας, δεν μιλήσαμε, δεν μαλώσαμε για οποιοδήποτε λόγο. Η μητέρα μου σε μια κουβέντα που είχαμε κάποια στιγμή στο παρελθόν μου ανέφερε ότι πληρώνουμε την ανοχή μας...μεγάλη κουβέντα....την θυμάμαι ακόμα αυτή τη κουβέντα...μετά βέβαια άρχισε να τραγουδάει το μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνών της αθάνατης Ριτας και εγώ μην ξέροντας τι να κάνω, άρχισα να χτυπάω παλαμάκια σαν τον πιγκουίνο στο happy feet... (Απλές οικογενειακές στιγμές... για αυτές ζούμε άλλωστε :D)

Καλή συνέχεια