Πιστεύω λέει...πιστεύω πραγματικά στον έναν Θεό...και προσεύχομαι κάθε μέρα για μια θέση στην κοινωνία του και στο συμπόσιο...
Η σημασία της προσευχής, ανεξαρτήτως θρησκείας, είναι (χωρίς
να το έχω ψάξει εντελώς) ενιαία. Η ανάγκη του ανθρώπου να μιλήσει και να
ζητήσει καθοδήγηση και συγχώρεση από τον «ουρανό» είναι κοινή. Δεν είναι τυχαίο που σταματάγαν πολέμους
προκειμένου να προσευχηθούν.
Το πώς διαμορφώνει ο καθένας τον τρόπο, τον χρόνο και την
τοποθεσία είναι ένα σύνολο πολλών παραγόντων. Για παράδειγμα οι Ορθόδοξοι
Χριστιανοί όταν περνούν από μια εκκλησία, όταν λαμβάνουν την Θεία Κοινωνία,
όταν φοβούνται κάνουν τον σταυρό τους και αμέσως ξεφεύγει σαν κραυγή αγωνίας το
Ωχ Παναγία μου.
Οι μουσουλμάνοι έχουν τις δικές τους συνήθειες όπως, η
προσευχή να επαναλαμβάνεται υποχρεωτικά 3 φορές την ημέρα με κατεύθυνση προς την
Μέκκα και με τρόπο τελετουργικό καθώς και άλλα πολλά.
Η αξία της προσευχής ίσως είναι και κάτι ακόμα πέρα από την
σύνδεση με τον Θεό. Είναι ανάγκη να εισακουσθείς με την ελπίδα ότι μια μέρα όλα
θα αλλάξουν. Ότι δεν υπάρχει τέλος, ότι υπάρχει συγχώρεση και αγάπη, ότι θα
ξαναδείς μια μέρα και πάλι τους αγαπημένους σου. Μια υπόσχεση δοσμένη χιλιάδες
χρόνια πριν, που αναμένουμε, καρτερούμε και προσευχόμαστε.
Για μένα μέγιστη στιγμή προσευχής, αποτελεί η τελευταία εξομολόγηση ενός ανθρώπου πριν το τέλος του. Είναι εξαιρετικά συγκινητική, αν και για τους περισσότερους μακάβρια και ανώφελη. Για μένα είναι η τελευταία ευκαιρία να πεις ένα Συγνώμη και ένα Ευχαριστώ και να αλαφρύνεις λιγάκι τον φορτίο της ψυχής σου. Θα ακουστεί παράταιρο αλλά μία σκηνή μου έρχεται στο μυαλό καθώς γράφω αυτά τα λόγια. Στην ταινία Το Πράσινο Μίλι όπου ο αείμνηστος Michael Clarke Duncan στο τέλος σιγοψυθιρίζει κλαίγοντας "Είμαι στον Παράδεισο....Παράδεισο".
Όταν σταυρώνεις τα χέρια σου, όπως και να είναι αυτά και κοιτάς τον ουρανό, καθαρίζεις την ψυχή σου.
Καλή Συνέχεια
Υ.Γ. Αγαπημένο κομμάτι...για παντώς καιρού και Θεού...
Comments
Post a Comment