Ήταν Νοέμβρης του 14, όπου μία φίλη τότε με προέτρεψε να πάρω σπίτι ένα αδέσποτο γκριφόν-κανίς να το περιθάλψω για ένα χρονικό διάστημα και μετά να του βρω σπίτι. Δεν έγινε ποτέ αυτό, άπαξ και έγινε καλά τον υιοθετήσαμε κανονικότατα.
Ο Πάτσι ήταν σε κακή κατάσταση, και μου το επιβεβαίωσε η κτηνίατρος όπου μόλις τον εξέτασε λίγο διαπιστώσαμε δαγκωματιές στο λαιμό από σκύλο μεγάλου μεγέθους και πως γλίτωσε ακόμα απορούμε όλοι. Χρειαζόταν για μια εβδομάδα πλυσίματα με οξυζενέ, φυσιολογικό ορό και μπεταντιν καθώς και αντιβίωση.
Η πρώτη επαφή με τον Τζεπέτο ήταν ομαλή μιας και ο Πάτσι φοβισμένος και πονεμένος δεν αντιδρούσε με αποτέλεσμα ο πρώτος καιρός προσαρμογής να περνάει βατά για όλους. Εκτός από εμένα που δεν είχα συνηθίσει με σκύλο στο σπίτι και οι λέξεις βόλτα τον σκύλο με το που ξυπνήσω το πρωί ήταν παντελώς άγνωστες.
Όλοι τον αγάπησαν μόλις τον συνήθισαν, και ακόμα μέχρι σήμερα μας προσφέρει αγάπη και προστασία, μιας και για κάποιο λόγο (υποθέτω μη καλής κοινωνικοποίησης) γαβγίζει σε ότι κινείτε που δεν είναι της οικογένειας μου. Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου πριν τον Πάτσι και τον Τζέπο και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι μετά την αποχώρηση τους. Στο μεσοδιάστημα όμως, περνάνε καλά και τα δύό τους.
Μπορεί να μην κοιμούνται αγκαλιά, αλλά όταν μια φορά ο Πάτσι πόναγε και κλαψούριζε, ο Τζέπος ερχόταν και μου νιαούριζε εκνευρισμένος και στεναχωρημένος σε στυλ "γιατί πονάει ο φιλαράκος μου". Όχι βέβαια ότι δεν του τις έχει ρίξει ο γάτος καμιά δεκαριά φόρες...αλλά πάντα χωρίς τα νύχια.
Δεν λείπουν φυσικά οι βόλτες, τα παιχνίδια στην αυλή της γιαγιάς μου και τα χάδια, αφού όπως διαπιστώσαμε, έχει τρομερή αδυναμία.
Κάπως έτσι βρέθηκα με δύο ζώα στο σπίτι...και κάπως έτσι ζούμε όλοι μαζί και με κάνουν ότι θέλουν...και κάπως έτσι περνάμε όλοι καλά!! 😊😊😊
Καλή Συνέχεια
Comments
Post a Comment