Αυτά είναι τα σημαντικά...

Δανάη

Κεφάλαιο 10ο

Μερικά χρόνια αργότερα.

Κατερίνα

"Ηρθαν..." 

Κατεβαίνω τις σκάλες, και φτάνω στο ισόγειο. Κοιτάω από το παράθυρο, και βλέπω το μεγάλο αμάξι του θειου Αυγουστίνου να σταματάει στην αυλή. Ακολουθεί του Γιώργου, του νονού του ξαδερφού μου, του Γιαννη. Αν και μερικά χρόνια μικρότερος από εμένα, με προσέχει. Παίζαμε με τα παιχνίδια του πέρσι, ενώ οι μικρές δίδυμες αδελφές του παίζαν με τα χώματα. Αλλά εμείς, είμαστε μεγαλύτεροι, οι αρχηγοί όπως λέμε και πρέπει να μας ακούν και να μας ακολουθούν!

Βγαίνω έξω μαζί με τη γιαγιά μου, και είμαστε έτοιμες να κλάψουμε από συγκίνηση. Πρώτη βγαίνει η θεία μου η Δανάη...αγκαλίαζει πρώτα εμένα και μετά την γιαγιά. 

"Κόρη μου καλώς ήρθατε!" λέει συγκινημένη η γιαγιά Κατερίνα, από την οποία έχω πάρει το όνομα μου.

Στη συνέχεια βγαίνει ο θειος μου, με τις δύο μικρές, την Άννι και την Αμελί ενώ ο Γιάννης είναι ακόμα μέσα στο αμάξι.

"Έλα Γιάννη βγές έξω...σε περιμένει η Κατερίνα!!" του φωνάζει ο νονός του, ενώ ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού σε μία πανέμορφη γυναίκα, την οποία η αλήθεια είναι ότι δεν την συμπαθώ και πολύ...δεν καταλαβαίνω τι λέει. Μιλάει την ίδια γλώσσα με τον θείο Αυγουστίνο αλλά, ο αυτός ξέρει και μιλάει και λίγα ελληνικά ενώ αυτή όχί. Και από ότι έχω ακούσει από τους μεγάλους, δεν θέλει να μάθει, και ότι τα παιδιά της θα μάθουν μόνο τα γαλλικα. Ακούς εκεί...

Έρχεται ο θείος Αυγουστίνος και με παίρνει μια μεγάλη αγκαλιά. Χαχανίζουμε και οι δύο ενώ με γαργαλάει και μου λέει πόσο πολύ του έλειψα. Μιλάει λίγο περίεργα, σαν ρυάκι που τρέχει προς τη θάλασσα και γελάω πολύ...

"Γιάννη μην κάνεις έτσι... βγες έξω από το αμάξι επιτέλους..." του λέει η θεία, ενώ μου κάνει νόημα να πάω να του μιλήσω. Πλησιάζω την πόρτα του αμαξιού ενώ ο Γιάννης με κοιτάει με στεναχωρεμένο βλέμμα. 

"Γεια σου Γιάννη! Πάμε να πάιξουμε;" προσπαθώ να του πώ. Με κοιτάει στην αρχή θυμωμένος και μετά αρχίζει να μου χαμογελάει. 

"Oui, ma belle Katerina..." μου απαντάει και γελάμε. Γελάμε τόσο δυνατά που οι υπόλοιποι γελάνε μαζί μας. Ο Γιάννης βγαίνει από το αμάξι, και με πιάνει από το χέρι για να μου δείξει τα παιχνίδια που έφερε να παίξουμε φέτος. Μόνο εμείς θα παίζουμε με αυτά, μου λέει. Οι μικρές θα μου τα χαλάσουν... Και λοιπόν; των ρωτάω απλά... Με κοιτάει και μου χαμογελάει. Δίκιο έχεις, μου απαντάει...

Έτσι θα έπρεπε να είναι ζωή... γεμάτη με γέλια και τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Ευχάριστες στιγμές, πολύ πολύ αγάπη και γέλια. Από αυτά που ακούγονται ως τον ουρανό, τα ακούει ο Θεός και χαμογελάει η πλάση όλη... Αυτά είναι τα σημαντικά και για αυτά αξίζει να ζεις...

Τέλος

Καλή Συνέχεια