Δανάη
Κεφάλαιο 7ο
Παρίσι, Φεβρουάριος, Χρονιά Γ'
Κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία...δεν μπορώ ούτε να θυμηθώ πότε την έβγαλα... κάποια στιγμή στο παρελθόν... Παρόλο κουνημένη είναι η μονή από εμένα που μου αρέσει. Μου αρέσει η ιδέα της θολής εικόνας... θεωρώ ότι η μεγάλη ευκρίνεια είναι υπετιμημένη. Ο λόγος είναι, ότι δεν πρέπει όλα να φαίνονται πεντακάθαρα... όλοι οι άνθρωποι έχουν τα μυστικά τους. Δικαίωμα του καθενός να μην είναι διάφανος.
"Καλημέρα John! Έτοιμος ο καφές μου;"
"Όπως κάθε μέρα του τελευταίους 6 μήνες αγάπη μου!"
"Φτιάχνεις τον καλύτερο καφέ στην πόλη John... Πως γίνεται αυτό;"
"Τύποι σαν εμένα χρυσή μου, είμαστε καλοί σε όλα..." και μου κλείνει το μάτι, νεύοντας προς έναν ξανθό τύπο που κάθεται σε ένα από τα τραπέζια. Γυρνάω και βλέπω τον Γιώργο. Όπως τον είχα δεν την τελευταία φορά στην πατρίδα. Αδύνατο και πολύ σοβαρό. Δύσκολη ζωή; Δεν ξέρω...
Αφοσιωμένος στην Le monde δεν φάνηκε να με πρόσεξε, μιας και η αλήθεια είναι ότι έχω αλλάξει αρκετά, και τα γαλλικά μου είναι σχεδόν μιας μέσης γυναίκας της Γαλλιας. Αισθάνομαι ζάλη, τον κοιτάω και θυμάμαι τα πάντα. Ο John δεν είναι κανένας χαζός και με κοιτάει με ενδιαφέρον.
"Τον ξέρεις;" μου ψυθιρίζει και μου δίνει τον καφέ μου.
"Δεν τον ξέρω καν..." του απαντάω, του χαμογελάω με ένα καθησυχαστικό βλέμμα καθώς βγαίνω γρήγορα γρήγορα απο το καφέ μιας γλυκόπικρης ιστορίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που τον πετυχαίνω. Όλοι οι γάλλοι δηλαδή... Ο Γιώργος αποτελεί έναν απο τους 10 πλουσιότερους νεους επιχειρηματίες της χρονιάς. Από τον θάνατο του πατέρα του μέχρι σήμερα ασχολείται πιο ενεργά με την επιχείρηση της οικογένειας του και έχει καταφέρει να ανεβάζει τις πωλήσεις και τον τζίρο της, κατά ένα μεγάλο ποσοστό. Μεγάλο άλμα για την επιχείρηση, έλεγε η μία εφημερίδα. Οικονομικά ανοίγματα για ακόμα μια φορά έλεγε η άλλη. Η μητέρα του πάντα στο πλευρό του με το χαμόγελο της υπερηφάνιας και της μεγάλης θέσης που κατέχει.
Φτάνω στη σχολή μου... Δίνω το τελευταίο μάθημα του εξαμήνου σήμερα. Οι καθηγητές εδώ, βλέπουν πολλά πάνω μου...Πιστεύουν ότι η πρακτική μου πρέπει να γίνει σε μια ιδιωτική κλινική λίγο πιο έξω από το Παρίσι, όπου διάσημοι και μεγάλα ονόματα την επισκέπτονται και διαμένουν για όσο έχουν ανάγκη. Η κλινική αυτή, δέχεται μόνο μία θέση βοηθού ψυχολόγου και το άτομο πρέπει να πληρεί συγκεκριμένες προδιαγραφές, τις οποίες ξέρω ότι έχω. Είναι μεγάλη ευκαιρία για μένα και πραγματικά θέλω να εργαστώ εκει. Είναι η καλύτερη προυπηρεσία που μπορείς να έχεις. Έχω περάσει ήδη από συνέντευξη και αν όλα πάνε καλά, περιμένω θετική απάντηση το πολύ σε μια εβδομάδα. Βασική προυπόθεση τους ήταν η καλή χρήση της γλώσσας μαζί με ορολογία, καθώς και ο επικοινωνιακό μου χαρακτήρας, όπως και οι συστάσεις που είχα μαζέψει από τους καθηγητές μου. Φυσικά, αν δεν τους κάνεις δεν στην χαρίζουν....σε δηλώνουν ανεπάρκή και η σχολή σου σε στέλνει κάπου πολύ πιο χαμηλά για να ολοκληρώσεις την πρακτική σου. Κάτι το οποίο αν και σκληρό, αποτελεί για μένα μεγάλο κίνητρο να προσπάθήσω ακόμα παραπάνω.
"Θα με παντευτείς;"
"Augustin, γνωριζόμαστε τρεις μήνες... Με κάνεις και γελάω με αυτά μου μου λες..."
"Δανάη, σε θέλω όσο δεν ήθελα ποτέ μου καμία. Μην το σκέφτεσαι πολύ, απλά πες μου το Ναι... mon amour..." με φιλάει και με πάει στα αστέρια, τον αισθάνομαι τόσο κοντά μου να μην μπορεί να ηρεμήσει. Θέλει το ναι μου εδώ και τώρα. Αισθάνομαι ότι ο κόσμος είναι δικός μου και ότι ο Augustin, μπορεί και να είναι ο άνθρωπος μου. Γελάμε και πέφτουμε για ύπνο...άλλωστε η ώρα είναι ήδη τρείς το ξημέρωμα.
Πρωί και μου φτιάχνει τον καφέ μου. Ελληνικό με μισό κουταλάκι ζάχαρης. Τον έμαθε αμέσως και έχω φέρει απόθεμα από Ελλάδα, την τελευταία φορά που κατέβηκα τα Χριστούγεννα για να δώ την οικογένεια μου και το κοριτσάκι μου...την Κατερίνα μου, σαν την μητέρα μου.
Ο Augustin με φιλάει και φεύγει για τη δουλειά του. Έχει ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην Μονμάρτη και μέσα του φυλάει τους θησαυρούς την αρχάιας και της νέα λογοτεχνίας. Εκεί γνωριστήκαμε... Έτυχε να μπω στο βιβλιοπωλείο του, με σκοπό να βρώ ένα βιβλίο σχετικά με την γαλλική κουζίνα και συνταγές που γευόμουν στα εστιατόρια του Παρισιού και ήθελα να τις επιχειρήσω και μόνη μου. Μου πρότεινε να μου μαγειρέψει αυτός την αγαπημένη του σπεσιαλιτέ. Δέχτηκα με την προυποθεση να αγοράσω εγώ τα υλικά. Το σπίτι του ευρύχωρο και σχετικά κοντά στο μαγαζί του, αποτελεί την φωλιά μας από την αρχή της γνωριμίας μας μέχρι σήμερα. Είναι ένας γοητευτικός και ευγενικός άντρας στην ηλικία των 40 χρόνων και παρόλο τη διαφορά ηλικίας έχουμε βρει την επικοινωνια μας καθώς και ευχάριστους τρόπους να περνάμε την ώρα μας μαζί...
Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου έκανε πρόταση γάμου. Σχεδόν από τον πρώτο μήνα, μου έκανε την σοβαρή κουβέντα και εγώ του απάντησα ότι ο χρόνος τα δείχνει αυτά, αν έχει υπομονή να περιμένει βέβαια. Μου χαμογέλασε και μου είπε ότι θα περιμένει όσο χρειαστεί για μια σύζυγο σαν εμένα. Του χαμογέλασα και πετάξαμε για ακόμα μια φορά στον ουρανό.
~~~~~
"Θα με παντευτείς;"
"Augustin, γνωριζόμαστε τρεις μήνες... Με κάνεις και γελάω με αυτά μου μου λες..."
"Δανάη, σε θέλω όσο δεν ήθελα ποτέ μου καμία. Μην το σκέφτεσαι πολύ, απλά πες μου το Ναι... mon amour..." με φιλάει και με πάει στα αστέρια, τον αισθάνομαι τόσο κοντά μου να μην μπορεί να ηρεμήσει. Θέλει το ναι μου εδώ και τώρα. Αισθάνομαι ότι ο κόσμος είναι δικός μου και ότι ο Augustin, μπορεί και να είναι ο άνθρωπος μου. Γελάμε και πέφτουμε για ύπνο...άλλωστε η ώρα είναι ήδη τρείς το ξημέρωμα.
Πρωί και μου φτιάχνει τον καφέ μου. Ελληνικό με μισό κουταλάκι ζάχαρης. Τον έμαθε αμέσως και έχω φέρει απόθεμα από Ελλάδα, την τελευταία φορά που κατέβηκα τα Χριστούγεννα για να δώ την οικογένεια μου και το κοριτσάκι μου...την Κατερίνα μου, σαν την μητέρα μου.
Ο Augustin με φιλάει και φεύγει για τη δουλειά του. Έχει ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην Μονμάρτη και μέσα του φυλάει τους θησαυρούς την αρχάιας και της νέα λογοτεχνίας. Εκεί γνωριστήκαμε... Έτυχε να μπω στο βιβλιοπωλείο του, με σκοπό να βρώ ένα βιβλίο σχετικά με την γαλλική κουζίνα και συνταγές που γευόμουν στα εστιατόρια του Παρισιού και ήθελα να τις επιχειρήσω και μόνη μου. Μου πρότεινε να μου μαγειρέψει αυτός την αγαπημένη του σπεσιαλιτέ. Δέχτηκα με την προυποθεση να αγοράσω εγώ τα υλικά. Το σπίτι του ευρύχωρο και σχετικά κοντά στο μαγαζί του, αποτελεί την φωλιά μας από την αρχή της γνωριμίας μας μέχρι σήμερα. Είναι ένας γοητευτικός και ευγενικός άντρας στην ηλικία των 40 χρόνων και παρόλο τη διαφορά ηλικίας έχουμε βρει την επικοινωνια μας καθώς και ευχάριστους τρόπους να περνάμε την ώρα μας μαζί...
Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου έκανε πρόταση γάμου. Σχεδόν από τον πρώτο μήνα, μου έκανε την σοβαρή κουβέντα και εγώ του απάντησα ότι ο χρόνος τα δείχνει αυτά, αν έχει υπομονή να περιμένει βέβαια. Μου χαμογέλασε και μου είπε ότι θα περιμένει όσο χρειαστεί για μια σύζυγο σαν εμένα. Του χαμογέλασα και πετάξαμε για ακόμα μια φορά στον ουρανό.
Καλή Συνέχεια
Comments
Post a Comment