[Αιώνιοι Φύλακες] Δεν είμαστε ίδιοι (Κεφάλαιο 1ο)

 

(art by Kelly McKernan)

"Πως θα σου φαινόταν να μπορούσες να αλλάξεις μορφή; Να γίνεις κάποιος άλλος; Έστω και για λίγα λεπτά;" με ρωτάει η Λίζα, η φιλενάδα μου. 

"Χθες με ρώταγες για τους Ονειροπλόκους, σήμερα με ρωτάς για τους Αλλόμορφους; Τι έχεις πάθει;" την ρωτάω με περιέργεια

"Τίποτα, απλά σιχαίνομαι που είμαι μόνο Στοιχειακή Δαμάστρια. Όλο τα ίδια και τα ίδια βρε συ... Δεν βαρέθηκες να έχεις έλεγχο των στοιχείων μόνο; Ενώ σκέψου, οι Αλλόμορφοι, οι Χρονοδιαβάτες, οι Ονειροπλόκοι, έχουν άλλη αίγλη...." απαντάει και αφήνει έναν αναστεναγμό.

Αρχίζω και γελάω με την Λίζα και την αντίδραση της τόσο που την παιρνω αγκαλιά και κυλιόμαστε και οι δυο μας πάνω στο γρασίδι την Δυτικής Αυλής του Κάστρου της Μεγάλης Βασίλισσας Ανδριάνας. Έχοντας τελειώσει τις δύο πρώτες ώρες του μαθήματος Μορφολογία των Στοιχείων, απολαμβάνουμε το δεκατιανό μας κουβεντιάζοντας και σχολιάζοντας τα μαθήματα, την κατάσταση στο Πεδίο μας και πως θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε σαν γενιά, την εξασφάλιση της ειρήνης και της ισορροπίας. Έχω στο νου μου βέβαια και το Πεδίο των ανθρώπων, που είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, και πως οι Πρεσβευτές μας κρατούν ήδη με νύχια και με δόντια την αποφυγή του πολέμου μεταξύ μας. Εμείς; Εμείς είμαστε οι ξένοι, οι περίεργοι, ή όπως θέλουμε να αποκαλούμαστε οι Αιώνιοι Φύλακες. Σύμφωνα με τα αρχαία γραπτά μας, τουλάχιστον αυτά που έχουν σωθεί, ο Μέγας Δημιουργός που έφτιαξε το σύμπαν, μας έδωσε ικανότητες προκειμένου να το διαφυλάσσουμε και να κρατάμε τις ισορροπίες. 

Υπάρχουν πολλά πεδία με διάφορα πλάσματα, δημιουργήματα του Δημιουργού. Αλλά αυτοί που δεν μαθαίνουν με τίποτα είναι οι άνθρωποι. Το έχουν βάλει σκοπό να διαταράξουν το σύμπαν με την αλαζονεία τους. Ο Πλανήτης τους, η Γη, καταστρέφεται μέρα με την μέρα, και οι ίδιοι απλά κάθονται και συνεδριάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα σε πράξη, από αυτά που αποφασίζουν, παρόλες τις συμβουλές μας. Ο Μέγας Δημιουργός, μας έδωσε το ίδιο σώμα, τις ίδιες "ανθρώπινες" συνήθειες, παρόλα αυτά εγώ δεν βλέπω καμία ομοιότητα, ας κυλάει το ίδιο κόκκινο αίμα, και ας πεθαίνουμε με τους ίδιους τρόπους. Όχι, δεν μοιάζουμε! Η δική μας κοινωνία, ας έχει ορκιστεί να μην χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της ενάντια όλων των πλασμάτων, είναι αληθινή και μοναδική με κάθε τρόπο.

"Ελίνα!!! Που χάνεσαι πάλι;" με ρωτάει η Λίζα και συνεφέρομαι από τις σκέψεις μου. 

"Τι έγινε;" 

"Σήκω, πάμε στο χώρο προπόνησης! Ο Φερέν θα μας δείξει μερικές ακόμα τεχνικές της Φωτιάς, και πρέπει να είμαστε σε εξωτερικό χώρο." 

Σηκώνομαι και τινάζω όπως όπως την στολή μου. Τα ψίχουλα που έπεσαν θα είναι ότι πρέπει για τα πουλιά του Κάστρου. Μαζεύω την τσάντα μου, και ακολουθώ την Λίζα τρέχοντας σχεδόν από πίσω της.

Τέλος Κεφαλαίου 1

Κεφάλαιο 2 (πατήστε το λινκ)