Κεφάλαιο 2ο
Ιδιωτική Σχολή Ψυχολογίας, Προπτυχιακό τμήμα, Χρονιά Α'
Είμαι εδώ. Τα κατάφερα... Ξεπέρασα τους φόβους και τις ανησυχίες μου και είμαι εδώ... Πρώτη μέρα, πρώτο μάθημα, πρώτη ώρα...
Το κτίριο μου βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας κόντα σε όλα τα μέρη που θα ήθελα να πάω. Ο κόσμος, πολυπολιτισμικός και ενδιαφέρον. Έχω λίγο άγχος για όλο αυτό αλλά τώρα που έφτασα μέχρι εδώ δεν κάνω πίσω. Αρχίζει μια καινούρια ζωή για μένα... μια νέα ευκαιρία με άλλες συντεταγμένες... Δεν θα το έκαναν πολλοί αυτό, μου τόνισε η μητέρα μου αφού με ρώτησε ίσα με 10 φορές αν το έχω σκεφτεί καλά. Στο τέλος πήρα και την έγκριση της καθώς και την ευχη της όλο αυτό να μου βγει σε καλό.
Έχει αλλάξει η μητέρα μου...δεν ξέρω γιατί... έπειτα από το επεισόδιο μου και την απόφαση να πάρω την υγεία μου στα χέρια μου έχει γίνει πιο συγκαταβατική. Τα βλέπει πλέον με άλλο μάτι. Όταν την είχα ρωτήσει πως αυτό μου απάντησε πολύ σοφά ότι εκείνη θέλει να είμαι καλά και ευτυχισμένη. Όχι μόνο εγώ, αλλά και τα δύο αδέλφια μου.
Καθώς περιμένω στο έδρανο κοιτάω έξω από τα παράθυρα. Καμία σχέση με την μικρή απλή πόλη μου. Ούτε με την επαρχιακή πόλη που σπούδαζα στα 20 μου... Μια φωλιά απο μυρμήγκια που ο καθένας έχει το ρόλο του και τρέχουν κυριολεκτικά να τον πραγματοποιήσουν. Δεν θα μπορούσα να δουλεύω εδώ, οι ρυθμοί τους είναι εντελώς διαφορετικοί από τους δικούς μας. Αν και εγώ στην ίδια μοίρα ήμουν πριν λίγο καιρό... Το γραφείο που εργαζόμουν, κομμάτι πολυεθνικής είχε οργανώσει τα γραφεία του στην πολή μου λόγω φθηνών ενοικίων αλλά και γρήγορης επικοινωνίας με την Θεσσαλονίκη. Είχε χρειαστεί αρκετές φορές να ταξιδέψω για δουλειές στα γραφεία εκεί αλλα ευτυχως η περισσότερη δουλειά γινόταν στα γραφεία μας.
Μπαίνει η καθηγήτρια μέσα. Γύρω στα 35 με ξανθά μαλλιά και μεγάλο χαμόγελο. Μας συστήνεται και μας καλωσορίζει στην σχολή. Ξεκινάει έναν λόγο σχετικά με την αξία της Ψυχολογίας στην σημερινή δύσκολη εποχή και πως όταν τελειώσουμε με το καλό και την πρακτική μας θα το καταλάβουμε και οι ίδιοι. Το προπτυχιακό τμήμα διαρκεί 3 χρόνια και τα μεταπτυχιακά μας μπορούν να πραγματοποιηθούν είτε εντός ειτε εκτός Ελλάδος.
"Λοιπόν, αφού γνωριστηκαμε τι λέτε; Ξεκινάμε;"
~~~~~~
"Καλημέρα κορίτσι μου! Είσαι καλά;"
"Καλημέρα μπαμπά. Τρέχω και δεν φτάνω!!!"
"Τι έγινε; Σας έβαλαν να δουλέψετε από την πρώτη εβδομάδα;" με πειράζει και γελάει.
"Χα! Είναι πιο δύσκολο από ότι φανταζόμουν. Ορισμοί, θεωρία και πολύ κουτσομπολιό μέσα στο τμήμα!"
" Δανάη μην δίνεις σημασία! Εσύ έχεις κατέβει για έναν σκοπό εκεί...Μείνε στον στόχο σου αγάπη μου και μην δίνεις σημασία!!"
"Μπαμπά τι κάνει ο Μαξ; Το βιβλίο σου;"
"Καλά ειμαστε όλοι! Μας λείπει το στερνοπούλι μας αλλά τι να κάνουμε!! Έπρεπε να ανοίξει και αυτό τα φτερά του!! Το βιβλίο; Το παρέδωσα στον εκδότη...Μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχει κυκλοφορήσει. Και είναι ότι καλύτερο έχω γράψει μέχρι τώρα!! Θα κάνει αίσθηση!! "
Τα λέμε λίγο ακόμα και το κλείνω. Παρασκευή σήμερα και έχω κανονίσει να βγω με δύο κοπέλες από το τμήμα. Μαρία και Αγγελική. Είκοσι χρονών και οι δύο με πλάνο να σπουδάσουν εξωτερικό μόλις τελειώσουν, και οι μόνες που μπορώ να πω ότι είναι στα μέτρα μου.
Το σπίτι μου, μια απλή γκαρσιονέρα, χωράει ένα κρεβάτι και ένα γραφέιο με την καρέκλα. Ενιαία δομή με την κουζίνα, με το μπάνιο να είναι ίσα με το υπόλοιπο σπίτι. Θέα 2ου ορόφου με ότι και να σημαίνει αυτό. Ο απέναντι βλέπει τηλεόραση πάντως... Δεν είμαι μακριά από την σχολή. Περίπου ένα τέταρτο με το λεωφορείο και πάλι καλά. Τα οικονομικά μου είναι καλά μιας και δούλευα κάποια χρόνια και εχω μαζεψει αρκετα, αλλά οι γονείς μου επέμεναν να με στηρίξουν πληρώνοντας το νοίκι και τους λογαριασμούς του ρεύματος και του νερού. Μόλις συνηθίσω την καθημερινότητα μου λίγο θα βρω μια δουλειά να έχω ένα χαρτζιλίκι. Έτσι και αλλιώς δεν κάνω κρεπάλες πλέον.
"Λοιπόν; Αύριο φεύγεις!"
"Ναι"
"Θες να σου συστήσω έναν συνάδελφο γιατρό εκεί; Εξαιρετικός άνθρωπος! και θα είναι σε διαρκή επικοινωνία μαζί μου οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς...!"
"Πιστεύω ότι είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει γιατρέ..."
Μου δίνει το όνομα του και το τηλεφωνο του σε ένα κομμάτι χαρτί. Το κοιτάω και γελάω...
"Κύριος Στριμενόπουλος;"
"Χαχαχα! Ναι! Είναι νέος συνάδελφος, για την ακρίβεια σε περνάει μόλις 4 χρόνια. Πρόσφατα άνοιξε το γραφείο του και έχει ανάγκη από ασθενείς. Εξαίρετος άνθρωπος, είμαι σιγουρη ότι θα τον συμπαθήσεις."
Χτυπάει το τηλέφωνο και με βγάζει από τις αναμνήσεις μου...
"Έλα Μαρία!!"
"Είσαι έτοιμη;"
Καλή Συνέχεια
Comments
Post a Comment